Boodschap van de gebiedsleiding
Ouderling Wolfgang Pilz (Duitsland)
Gebiedszeventiger
De jaren zestig werden voor de kerk in Europa door grote veranderingen en nieuwe groei gekenmerkt. Ouderling Ezra Taft Benson van het Quorum der Twaalf Apostelen, later president van de kerk, werd naar Frankfurt gestuurd als president van de Europese Zending. Onder zijn leiding kwamen er initiatieven om de kerk in Midden-Europa — en met name in Duitsland, dat tijdens de Tweede Wereldoorlog de meeste schade had opgelopen — uit het verborgene te brengen. Veel Duitse units hadden geen kerkgebouw meer en vergaderden in flats of schuurtjes.
In mijn eigen woonplaats kwamen we bijeen in een gebouw in het centrum van de stad, waarin een schoenenzaak, een tandartspraktijk en het appartement van de eigenaar gevestigd waren.
Een vervelende ervaring uit mijn jeugd is tot op de dag van vandaag in mijn geheugen gegrift. Een jongetje uit het jeugdwerk had moeite gehad met het slot van de voordeur en die was blijkbaar vast komen te zitten. Terwijl de wijkleden avondmaalsdienst hielden, stormde ineens de eigenaar van het gebouw binnen en verstoorde de vredige bijeenkomst met boze vloekwoorden en dreigementen. Daarna leek het wel alsof niets meer was zoals tevoren. We waren ons gevoel van veiligheid en geborgenheid kwijt.
Kort daarna bezocht president Benson de wijk in Darmstadt en kondigde aan dat we een eigen kerkgebouw zouden krijgen.
Het was een enorme opdracht voor tien jonge gezinnen en enkele oudere trouwe weduwen om de vereiste eigen bijdrage uit onze geldmiddelen bij elkaar te krijgen en het gebouw in feite zelf te bouwen.
Er volgden drie jaren van intensieve samenwerking om aan de rand van de stad een ruim kerkgebouw neer te zetten.
In een periode waarin veel van de betrokken gezinnen misschien met de hulp van buren een eigen woning zouden hebben gebouwd, staken we al onze inspanningen en vrije tijd in het kerkgebouw. De kinderen gebruikten de bouwplaats, de kelders en de ventilatieschachten als speelplaats, want daar gingen de gezinnen elk weekend samen naartoe. Tot de dag van vandaag zie ik het tafereel voor me van mijn moeder die in onze allergrootste kookpan een heerlijke stoofpot bereidde om mee naar de bouwplaats te nemen.
Uniek was dat er van 1961 tot en met 1967 ruim 120 jonge broeders als bouwzendeling werden geroepen. Zij woonden bij leden in en werkten van ’s ochtends tot ’s avonds op de bouwplaats, en maakten tijdelijk deel van het wijkgezin uit. Ze waren voor ons, de kinderen, een geweldig voorbeeld. We herinneren ons hun namen nog steeds. De bouw van een kerkgebouw voor de wijk was uitsluitend mogelijk doordat ze samenwerkten met enkele vaklieden.
Van Flensburg in het noorden van Duitsland tot en met Graz in het zuiden van Oostenrijk werden op deze manier bijna zestig kerkgebouwen opgetrokken.
Het zijn niet alleen de tempel en onze eigen woning waar we als heilige plaats God aanbidden, tot Hem bidden en onderricht en geestelijke leiding ontvangen, maar ook in het kerkgebouw.
Het bijzondere aan een kerkgebouw is dat het een plaats is waar ieder die zich goed gedraagt naar binnen kan gaan zonder aan verdere voorwaarden te hoeven voldoen.
We hebben vaak vrienden mee naar de kerk genomen als er culturele evenementen, sportactiviteiten of festivals waren. Ze waren onder de indruk van ons wijkleven, maar hadden vaak geen verdere geestelijke inzichten.
Later zagen we in dat onze vrienden alleen maar door de Geest geraakt konden worden en Christus’ leringen konden herkennen als we ze meenamen naar een avondmaalsdienst, waar wij zelf door regelmatige deelname aan het avondmaal ‘olie voor onze lamp’ vergaren.
Onze kapel mag dan eenvoudig zijn, zonder versiering, en de avondmaalstafel mag dan alleen tijdens de gewijde verordening als altaar fungeren, maar de boodschap dat wij Christus als onze Heiland en Verlosser aanbidden, en dat we zijn nabijheid en leiding kunnen krijgen als we waardig aan het avondmaal deelnemen, kan in deze heilige bijeenkomst tot het hart van mensen doordringen.
Er is geen betere plek om naartoe te gaan als we een vriend met deze waarheid in aanraking willen brengen.