Boodschap gebiedspresidium
Boodschap gebiedspresidium
Ouderling Christopher Charles
Gebiedszeventiger
Gebiedszeventiger
Mijn fijnste herinneringen aan de kerst als jongste van vier jongens was de tijd die we thuis bij mams en paps doorbrachten: mijn broers en hun echtgenotes, en ik. Ik was in die tijd het enige lid van de kerk in de familie.
Ik herinner mij de gesprekjes, de plagerijen, het gelach, de spelletjes en het heerlijke Cypriotische eten — gevulde druivenbladeren was mijn lievelingsgerecht! En toch, ik kan mij niet herinneren ooit over de ware betekenis van Kerstmis te hebben nagedacht.
Dat is nu uiteraard anders, aangezien we het ware evangelie in ons leven hebben. Mijn twee dochters zijn inmiddels getrouwd en toch blijven de beste momenten gewoon met elkaar om de tafel zitten, genieten van elkaars gezelschap.
En dat zal voor velen niet anders zijn, want voor velen is de kerst een tijd van liefde voor elkaar. De pogingen die worden ondernomen om deze feestdag af te schaffen, lijken geen invloed te hebben op de behoefte om bij elkaar te zijn.
Mijn vrouw en ik waren van 2009 tot 2012 in het zendingsgebied Athene (Griekenland) werkzaam. Vaak voelden we de behoefte om meer voor onze medemens te doen. Die gevoelens brachten ons ertoe onze plannen voor Kerstmis te wijzigen. In plaats van er een dag van rust en verpozing van te maken, besloten we alle zendelingen te vragen om samen met ons de leden en onderzoekers in Athene te dienen. We maakten een maaltijd voor ze en gaven ze de nodige liefde, in een tijd dat Griekenland door een zware economische crisis ging:
‘[…] wanneer gij in dienst van uw medemensen zijt, [zijt] gij louter in dienst van uw God’ (Mosiah 2:17)
Het was hartverwarmend om de zendelingen zo liefdevol te zien dienen. Pas toen alle anderen voldaan waren, aten ze zelf wat.
Toen ik mij onder de leden begaf, zeiden ze dat het niet de maaltijd was die belangrijk voor hen was, maar meer het feit dat ze zich geliefd voelden.
Dit is niet het eind van het verhaal. Toen ons feestje aan de gang was, liep ik de trap af en zag dat er een vrouw van middelbare leeftijd door de glazen voordeur stond te gluren. Ik nodigde haar uit om binnen te komen. Eerst wilde ze er niets van weten, maar na enige aanmoediging gaf ze zich gewonnen en binnen een paar minuten was het alsof ze haar hele leven al bij ons hoorde, genietend van het eten en de festiviteiten. Het was ongelooflijk hartverwarmend!
Het zou allemaal nog mooier worden toen we een jaar later een werkbezoek aan Griekenland brachten en zij er op de zondag was. En er was niet meer voor nodig dan een gratis glimlach en een uitnodiging!
De waarheid is dat we niemand aan ons voorbij kunnen of mogen laten gaan zonder een uitnodiging te geven. Het antwoord kan alleen maar zijn: ‘ja, nee of misschien’, maar wat als iemand ‘ja’ zegt? En wat als die kostbare kleinoden van onze hemelse Vader ‘ja’ blijken te zeggen? Dan openen we de deur van de eeuwigheid voor hen en hoe groot zal onze vreugde met hen in het koninkrijk van onze Vader zijn.
Dit is de beste tijd van het jaar om anderen uit te nodigen om tot Christus te komen, omdat velen wel naar een kerstzang of een kerstfeest willen komen, maar niet naar een gewone kerkdienst.
Als kind zat ik aan tafel bij mijn vader; als man zit ik aan tafel met mijn kinderen. Laten we nu anderen vragen om samen met ons aan de tafel van onze hemelse Vader te zitten. Ik getuig van een hemelse Vader en zijn Zoon, die niets liever willen dan dat we ons op het feest bij Hen voegen.
Ik bid dat dit artikel ons hart zal beroeren, en de Heilige Geest ons zal uitnodigen om in actie te komen en eindeloze Kerstmissen in het evangelie aan anderen te brengen.