Om Internationale Vrouwendag te vieren en vrijheid van godsdienst en levensovertuiging voor vrouwen te bespreken, heeft het Kantoor voor de EU en internationale betrekkingen van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen een evenement georganiseerd met Europarlementariër Anja Haga en algemene ZHV Presidente Camille N. Johnson. Als stagiaire van het kantoor mocht ik dit evenement bijwonen. Ik vertel graag over mijn ervaring.
Het evenement werd gehouden in het Europees Parlement in de vorm van een paneldiscussie. Zowel President Johnson, Mevrouw Haga als andere panelleden spraken mooie woorden over de noodzakelijke aangeboren talenten van vrouwen om vrede te stichten. Er werd verder gesproken over hedendaagse vervolging van vrijheid van godsdienst en bemoedigende woorden voor de toekomst van sterke vrouwen die geloofsoverschrijdend samenwerken voor een betere wereld.
Ik wijk iets minder uit over hun woorden en wil graag een ervaring delen over deze dag, en hoe het is om bij dit evenement mee te lopen als stagiaire. Het hele kantoor is namelijk al weken bezig met de voorbereidingen. Dit varieert van e-mailcontact met de sprekers en panelleden, desserts proeven voor het diner, tot brieven schrijven en sturen naar ambassades en ze vervolgens opbellen voor bevestiging. Dat is nog maar het topje van de ijsberg. Dan breekt de dag aan van het evenement. Het is natuurlijk spannend om zoveel mensen te ontmoeten die bij belangrijke organisaties betrokken zijn en veel tijd en energie in hun carrière hebben gestoken. Het zou ieders wens zijn dat een evenement zoals dit soepel verloopt.
Samen met een medestagiaire ontvingen we de genodigden voor het Spinelligebouw van het Europees Parlement. We werden naar binnen geleid door de assistent van Mevrouw Haga. Een zuster sprak mij aan en vertelde dat ze 15 minuten eerder weg moest gaan om haar kleinzoon van school op te halen. Ik beloofde haar dat als ze tegen die tijd naar me toe kwam, we samen naar de uitgang van het gebouw konden lopen.
Ik kwam als een van de laatsten binnen in de ruimte binnen het Parlement waar het evenement werd gehouden. Het stond op het punt te beginnen en er waren nog een aantal plaatsen vrij aan de grote ronde tafel waar al de sprekers aan zaten. De rest van de genodigden zat op stoelen om deze grote ronde tafel. Er werd aangekondigd dat er nog ruimte aan de grote tafel was, en of deze ruimte opgevuld kon worden omdat er redelijk veel publiek was. Daar ging ik niet op in, ik gunde het een genodigde die hier niet vaker komt en ik vond mezelf maar een 'stagiair', waarom zou ik aan de grote tafel 'mogen' zitten? Een vriendelijke man, Dinis Adriano, die het hoofd van Communicatie is in het Europese gebied van de kerk, sprak mij drie keer aan en zei dat ik de plek op kon vullen. Na twee keer geweigerd te hebben, besloot ik te gaan zitten. Ik zal eerlijk zijn, dat was best leuk!
Iets waar ik niet bij had stilgestaan was dat ik de zuster had beloofd om 15 minuten van tevoren met haar mee te lopen naar de uitgang. 15 minuten voor het einde van de bijeenkomst liep ze rustig en respectvol naar me toe. Belofte maakt schuld en ik liep stilletjes van mijn plaats om met deze zuster naar de uitgang te lopen. Terwijl we door de gangen liepen, kreeg ik een sterk gevoel: 'Dit is het belangrijkste wat je vandaag doet'. Vlak voordat deze zuster het gebouw uitliep, deelde ik met haar wat ik twee weken eerder duidelijk had gevoeld en geleerd. 'Iedereen die daarboven aanwezig was, is even belangrijk, we zijn namelijk allemaal kinderen van God.' Ze deelde een liefdevolle blik en liep vervolgens het gebouw uit. Ik ben dankbaar voor de kennis dat we allemaal kinderen zijn van God. Zoals President Johnson ons uitnodigde, kan je door kleine daden een grote invloed hebben in je nabije omgeving.
