Als leden van de kerk streven we niet alleen naar lichamelijk maar ook naar geestelijk welzijn.
Vrede vinden, is een van de belangrijkste dingen die we kunnen doen. En de beste manier om dat te bereiken, is vrede te vinden. Zoals de Heiland heeft gezegd: ‘Vrede laat Ik u, Mijn vrede geef Ik u; niet zoals de wereld die geeft, geef Ik die u. Laat uw hart niet in beroering raken en niet bevreesd worden.’[1]
Helaas is innerlijke vrede makkelijk kwijt te raken, met name omdat onze leefstijl in de hedendaagse wereld in toenemende mate agressief aan het worden is. Die agressiviteit komt op verschillende manieren ook bij ons thuis, en we nemen op een gegeven moment aan dat het normaal is om zo te leven. Een van de dingen die ik andere mensen steeds vaker hoor zeggen, is: ‘Ik vergeef wel, maar ik vergeet het niet’; en zelfs: ‘Dat zet ik je betaald!’
Vergiffenis is een deugd die we allemaal moeten ontwikkelen en in stand houden. President Gordon B. Hinckley heeft eens gezegd: ‘Het is misschien wel de fijnste deugd op aarde en is beslist het hardste nodig. Er is al zo veel gemeenheid en mishandeling, onverdraagzaamheid en haat. Er is zo veel behoefte aan bekering en vergeving.’[2] Dat is het grote beginsel dat in alle Schriften, zowel de oude als de hedendaagse, wordt beklemtoond.
Vergiffenis en bekering gaan altijd hand in hand; we kunnen ons niet bekeren zonder vergiffenis, en we kunnen niet vergeven zonder bekering.
Laten we vergiffenis met een slangenbeet vergelijken. Als iemand je beledigt of kwetst, is dat net als gebeten worden door een slang, wat vaak een ernstige wond kan opleveren. Het genezingsproces is lang en pijnlijk, maar net als andere wonden gaat ook deze na verloop van tijd dicht en geneest hij. Soms worden we door een giftige slang gebeten en blijft het gif in ons. Dat geldt ook voor wrok, haat en het verlangen naar wraak en gerechtigheid. Die gevoelens krijgen in ons hart de overhand. En net als gif verhindert het de genezing van de wond. Vergiffenis is het tegengif dat de wonden veroorzaakt door het gif geneest. Zonder vergiffenis is het onmogelijk om te genezen. Laten we niet doen wat veel Israëlieten deden die door venijnige slangen gebeten werden.[3] Zij hadden genezen kunnen worden door naar de koperen slang te kijken die de Heer Mozes had laten maken, die de Heiland en zijn verzoening voorstelde. Maar dat deden ze niet, en ze stierven.[4]
De Heiland en zijn verzoening zijn de enige manier om te ontdekken hoe we anderen kunnen vergeven; er is geen andere manier om in moeilijke situaties vergiffenis te schenken. De verzoening is het tegengif dat elke wond kan dichten en genezen, zelfs de ernstigste wonden waar geen kruid tegen gewassen lijkt te zijn. De kracht van de verzoening is niet spontaan; soms is die moeilijk toe te passen en vergt het veel moeite. Maar ieder die dat wil, kan er gebruik van maken. De Heer heeft ons in een hedendaagse openbaring geleerd:
‘Daarom zeg Ik u, dat u elkaar dient te vergeven, want wie zijn broeder zijn overtredingen niet vergeeft, staat veroordeeld voor het aangezicht van de Heer, want in hem verblijft de grotere zonde. Ik, de Heer, zal vergeven wie Ik vergeven wil, maar van u wordt het vereist alle mensen te vergeven.’[5]
Vergiffenis is de sleutel tot een eeuwige huwelijksrelatie. Ik zie vaak dat echtelieden elkaar kleinigheden niet vergeven en dat kleine beetjes gif van wrok en haat zich ophopen. En als ze dan ruzie hebben, komt alles naar buiten dat er in de loop van de tijd bij is gekomen, en raakt de relatie ernstig beschadigd. Ik zie huwelijksrelaties met slechts een minimum aan wederzijdse tolerantie. De partners verdragen zelfs de kleinste vergissingen niet en ontketenen letterlijk ‘een storm in een glas water’. Het is juist in ons gezin dat we vooral vergevensgezind moeten zijn. Laten we in gedachte houden dat er zonder vergiffenis geen verhoging is.
En vergiffenis is rechtstreeks met naastenliefde verbonden, zoals de profeet Moroni heeft gezegd:
‘Maar de naastenliefde is de reine liefde van Christus en zij houdt eeuwig stand; en wie ook ten laatsten dage in het bezit daarvan wordt bevonden, met hem zal het wel zijn. Welnu, mijn geliefde broeders, bid tot de Vader met alle kracht van uw hart dat u met die liefde – die Hij heeft geschonken aan allen die ware volgelingen zijn van zijn Zoon Jezus Christus – vervuld zult zijn, opdat u zonen van God zult worden; opdat wij, wanneer Hij verschijnt, Hem gelijk zullen zijn, want wij zullen Hem zien zoals Hij is.’[6]
Ik bid dat we altijd in staat mogen zijn om vergiffenis te schenken. Als we dat doen, worden we zoals de Heiland, en worden we écht zijn discipelen.
[1] Johannes 14:27
[2] Vergiffenis, algemene conferentie, oktober 2005
[3] Numeri 21:5-9
[4] Alma 33: 20
[5] LV 64:9-10
[6] Moroni 7:47-48