De sabbatdag thuis

Elder Dini Ciacci
Ouderling Alessandro Dini-Ciacci (Italië) Gebiedszeventiger

In de algemene aprilconferentie van 2015 hield ouderling Russell M. Nelson een toespraak met als titel ‘De sabbat is een verlustiging’. Daarin nodigde hij ons uit om ‘ons af te vragen wat [wij] van de sabbatdag [vinden], en hoe [wij ons] op die dag [gedragen]’.1

Hij vertelde hoe we naar inspiratie voor sabbatheiliging kunnen streven. Hij zei: ‘[Ik] ontdekte in de Schriften dat mijn gedrag en houding op de sabbat een teken was, iets tussen mij en mijn hemelse Vader. Toen ik dat eenmaal begreep, […] als ik moest besluiten of een bezigheid gepast was voor de sabbat, vroeg ik mezelf gewoon af: “Wat voor teken wil ik God geven?”’2

Door deze woorden gingen mijn vrouw, Sara, en ik ons afvragen welk teken3 wij God gaven met de dingen die we op zondag deden. We beseften dat we geen grote wijzigingen hoefden aan te brengen, maar we vonden dat we meer aandacht aan de kleine dingen moesten besteden.  We gingen al elke zondag naar de kerk.  We werkten niet op zondag, deden niet aan sport, studeerden niet en namen aan geen enkele activiteit deel waardoor iemand anders op de dag des Heren zou moeten werken.  Daarom wilden we door inspiratie te weten komen wat we moesten doen om op deze uitnodiging van een levende apostel in te gaan.

Op een zondagmiddag wilden onze kinderen een van hun favoriete bordspelletjes spelen. Het doel van het spel was om zo veel mogelijk vragen juist te beantwoorden. De vragen waren te moeilijk voor onze kinderen, maar ze waren dol op het spel omdat het fel oplichtte en omdat elke speler een grote, luide zoemer kreeg.

Ik wilde een andere activiteit voorstellen, maar Sara zei dat we het spel zouden spelen dat onze kinderen hadden gekozen, op voorwaarde dat (1) zij de vragen zou stellen, en (2) we niet de oorspronkelijke vragen zouden gebruiken. Zij zou nieuwe kaartjes maken in vier categorieën die met het evangelie te maken hadden. Toen we alles klaarzetten, vroeg ik me af hoe Sara voldoende evangelievragen zou kunnen bedenken, de juiste antwoorden kennen en ervoor zorgen dat ieder van onze kinderen vragen op zijn of haar niveau kreeg. En dat alles moest ze ter plekke verzinnen. Ik was ervan overtuigd dat het een ramp zou worden. Toen we begonnen te spelen, werd echter al gauw duidelijk dat het verlangen van een moeder om haar kinderen te laten spelen, en het verlangen van een dochter om haar hemelse Vader te gehoorzamen en de sabbatdag heilig te houden, de Heilige Geest de kans hadden gegeven om een moeder te inspireren, zodat ze tegelijk de dag des Heren kon heiligen en er een verlustiging voor haar kinderen van kon maken.

Ik herinnerde mij de woorden van Nephi: ‘En het geschiedde dat ik, Nephi, tot mijn vader zeide: Ik zal heengaan en de dingen doen die de Heer heeft geboden, want ik weet dat de Heer geen geboden aan de mensenkinderen geeft zonder een weg voor hen te bereiden, zodat zij kunnen volbrengen wat Hij hun gebiedt.’4 Als de Heer iets van ons verlangt, rechtstreeks of via onze leiders, denken we soms dat we er niet toe in staat zijn. Maar als we om inspiratie vragen en bereid zijn om te handelen, zal Hij voor ons een weg vrijmaken waar er geen leek te zijn.

Wij kijken uit naar de zondag. Op die bijzondere dag versterken we onze band met God en met de Heiland door naar de kerk te gaan en aan het avondmaal deel te nemen. Op die bijzondere dag versterken we ons gezin door opbouwende gezinsactiviteiten die ons dichter bij elkaar en bij God brengen. Door op zondag samen zo tijd door te brengen dat we aan God denken en Hem eren, is deze dag voor ons een echte ‘verlustiging’5 geworden.


[i]Russell M. Nelson, ‘De sabbat is een verlustiging’, Liahona, mei 2015.

[ii]Ibid.

[iii]Exodus 31:13.

[iv]1 Nephi 3:7.

[v]Jesaja 58:13.