Van maart 2002 tot en met januari 2004 vervulden mijn vrouw Thea en ik een zending in de England London Mission, met de bijzondere opdracht om ondersteuning te geven op één van de landbouwbedrijven (farms) die de kerk bezit in Engeland. Dat was een uitdaging… Nadat we ons in Feltwell Norfolk ten noorden van Cambridge hadden gesetteld in een leuk, pas opgeknapt huisje op het landbouwbedrijf, kregen we een onze opdrachten van de bedrijsleider en ringpresident, broeder Clive Jolliffe.
Op dit grote landbouwbedrijf in ‘the middle of nowhere’ werden voornamelijk aardappelen, suikerbieten en uien verbouwd. Er was ook een afgelegen kampeerterrein dat in het verleden voor jongemannen- en jongevrouwen kampen was gebruikt, maar dat al twee jaar gesloten was vanwege de mond- en klauwzeer epidemie die had geheerst in heel Engeland. Dus onze eerste opdracht was om dit kampeerterrein weer klaar te maken en in te richten voor de zomerkampen van de verschillende ringen uit Engeland, Wales en Schotland die van half juli tot eind augustus zouden plaatsvinden. De bedrijsleider gaf ons de volledige vrijheid om te doen wat wij dachten dat noodzakelijk was om het kampeerterrein in orde te maken voor het gebruik van ongeveer 1.200 jongelui over een periode van zes weken. Hij zou iedere twee weken langs komen om de vooruitgang te zien en de planning te bespreken. Voor zijn vertrek gaf hij ons de volgende instructies:
-
werk altijd samen en ga niet alleen naar het kampeerterrein
-
zorg dat je altijd een mobiele telefoon bij je hebt
We gingen hard aan het werk en met de hulp van lokale leden, familie en vrienden uit Nederland en Amerikaanse militairen die in de omgeving waren gelegerd, slaagden we erin om het kampeerterrein twee dagen voordat de kampen zouden beginnen klaar te hebben. De tenten waren opgezet, er was een grote kampvuurplaats gemaakt, douchecabines en keukenfaciliteiten waren gebouwd, een simpel parkeerterrein was gerealiseerd, spelfaciliteiten werden weer bruikbaar gemaakt, enz.
Op de laatste zaterdag voordat het eerste kamp zou beginnen moesten er nog heel wat klussen en boodschappen worden gedaan en Thea en ik besloten om ons op te splitsen. Zij ging met de auto naar het nabij gelegen stadje om inkopen te doen en ik ging naar het kampeerterrein om een pad te banen door het hoge onkruid. Dit pad zou het startpunt moeten zijn voor verschillende wandeltochten (hikes) die we reeds eerder in de omgeving hadden uitgezet. Om dit pad te realiseren maakte ik gebruik van een zware bosmaaier met benzinemotor en een metalen driepuntig snijblad. Nadat ik mijn veiligheidsuitrusting had aangedaan en de helm met gehoor- en gezichtsbescherming had opgezet, besloot ik om mijn mobiele telefoon in de auto te laten liggen want door het lawaai van de bosmaaier en de gehoorbescherming zou ik die toch niet kunnen horen.
Ik liep zo’n 500 meter door het hoge onkruid heen tot ik bij het pad langs een akker kwam, startte de bosmaaier en begon achterwaarts lopend het pad te maken. Na ongeveer een half uur was ik al een eind op weg, deed weer een stap naar achteren en verdween in een groot gat in de grond. Ik zakte weg in een soort bron, gevuld met water dat tot halverwege mijn borst reikte. De bosmaaier had ik gelukkig in een reactie omhoog gestoken en boven mijn hoofd gehouden, maar nadat ik de motor had uitgeschakeld was dat gevaar geweken. Enige weken daarvoor had een van de medewerkers mij gewaarschuwd dat er aan de achterzijde van het kampeerterrein diverse diepe bronnen waren, die niet zichtbaar waren door het hoge onkruid en het struikgewas. Ik realiseerde me direkt dat ik mij in een gevaarlijke situatie bevond, ver weg van iedereen, alleen en zonder mobiele telefoon. De turfgrond ter plaatse was zacht en bood geen houvast om te blijven staan. Ik merkte dat ik langzaam wegzakte en raakte wat in paniek, want er was niemand die ik om hulp kon vragen. Ik herinnerde mij de instructies die de bedrijsleider had gegeven aan het begin van onze zending en wist dat ik niet gehoorzaam was geweest om deze instructies op te volgen. Ik bad tot God en vroeg om hulp en wijsheid om uit deze gevaarlijke situatie te komen. Er kwam rust in mijn gedachten en ik kreeg duidelijk de inspiratie om de bosmaaier schuin in de kanten van het gat vast te zetten, waarna ik mij langzaam omhoog kon werken en uiteindelijk uit het gat kon klimmen. Ik was veilig en dankte God voor de inspiratie die ik had gekregen.
Deze ervaring heeft mij geleerd hoe belangrijk het is om te luisteren naar de aanwijzingen en instructies die onze kerkleiders ons geven, heel vaak voor onze eigen veiligheid!